Na "današnji dan" rodio se jedan od osnivača Zvezde, čovek sa članskom kartom sa brojem 1 i prvi strelac poena na SP

Februara 8. 1923. godine, u Irigu, rođen jedan od osnivača čuvene jugoslovenske škole košarke.

Danas se navršava sto godina od rođenja Nebojše Popovića (1923-2001) jednog od utemeljivača srpske i jugoslovenske škole košarke, bez koga naša košarka nikad ne bi bila to što jeste.

Uvek je išao ispred svog vremena, po nekad neshvaćen, ali uvek poštovan. Bio je uzor svima koji su u Jugoslaviji posle njega nešto postigli u košarci.

Rođen je 8. februara 1923. u Irigu, kao najmlađe, treće dete iz braka šumarskog inženjera Nikole i Đurđice. Krstio ga je otac Borislava Mihajlovića Mihiza, prota Gojko Mihajlović.

Pošto mu je otac bio državni činovnik, često se selio, od Srema do granice s Italijom. U Beograd je stigao 1939, iz Sušaka (Rijeka), u kojem je prvi put video košarku (mada je prvo trenirao fudbal i vaterpolo) i završio Treću mušku gimnaziju kao najmlađi maturant u Jugoslaviji (17 godina i četiri meseca).

Na Pravni fakultet u Beogradu upisao se 1940. Kad je rat prekinuo studije, sa drugovima se okupljao na terenima BTK-a na Tašmajdanu, gde su se u to vreme igrali košarkaški turniri.

Učestvovao je u osnivanju Crvene zvezde i dobio njenu člansku kartu sa brojem 1. Vrlo kratko bio je samo njen igrač, zatim punu deceniju igrač-trener i vođa sekcije. Za deset godina (1946-55) osvojio je s košarkašima deset titula, a s košarkašicama sedam.

Postigao je prvi poen u istoriji svetskih prvenstava, u Buenos Airesu 1950, na meču Peru – Jugoslavija 33:27. Posle faula, stao je na liniju slobodnih bacanja i pogodio – 1:0. Bio je to i njegov jedini poen na utakmici. Prvi je iz naše zemlje gledao Globtroterse iz Harlema i prvi ih je doveo kod nas.

Najviše je bio ponosan na to što se košarka preselila sa otvorenih terena dvorane (1967), ali i na svoju ideju „subotom u pet”, kada je kao urednik na televiziji isposlovao da se prvenstveni derbi u Jugoslaviji – tada najjačoj ligi u Evropi – direktno prenosi uvek u isto vreme, u udarnom terminu. Prvi je kod nas zagovarao ideju plej-ofa, dok su se mnogi protivili tome.

Za prvih sedam godina posle rata završio je dva fakulteta, Pravni i Novinarsko-diplomatsku školu, iako je u to vreme paralelno vodio dve seniorske ekipe u Zvezdi i nacionalni tim. Pritom je na oba fakulteta imao prosečnu ocenu oko devet (na Pravnom 8,75, u Novinarskoj školi 9,05) i nikada nije pao niti odložio ispit.

Stvarao je jaku Zvezdu onako kako to danas rade vrhunski treneri-menadžeri. Prvi „veliki transferi” u našoj košarci vezuju se za njega, jer je od 1946. do 1948 uspeo da dovede na Kalemegdan Milorada Sokolovića Sokola (Metalac), Ladislava Demšara (Eđšeg) i Tulija Roklicera (Zadar).

Bio je i prvi naš košarkaš koji je igrao u inostranstvu (1951, Galarateze, Italija). Od ugovora je dobio šešir, odelo, kaput i cipele, ali i besplatnu školu italijanskog jezika, što mu je otvorilo vrata „Gazete delo sport” čiji je dopisnik bio od 1953. do smrti.

U novinarske vode zagazio je odmah posle rata, šaljući tekstove za domaće listove s turnira i šampionata iz inostranstva. Od 1953. radio je u Radio Beogradu, a zatim je prešao na televiziju čim je osnovana (1958) i tu ostao do penzije (1986).

Na televiziji je obavljao najodgovornije poslove, kao spoljnopolitički komentator, urednik TV dnevnika, pomoćnik direktora, glavni urednik za program…

Prenosio je mnoge velike sportske događaje, počev od fudbalskog meča iz Budimpešte Mađarska – Sovjetski Savez 0:1, 27. septembra 1959, što je prvi TV prenos strane utakmice kod nas.

Bio je generalni sekretar Jugoslovenskog olimpijskog komiteta, predsednik Fibine Komisije za međunarodnu organizaciju, komesar-delegat na Fibinim takmičenjima. Primljen je u Fibinu kuću slavnih čim je osnovana (2007).

Ove godine, kada se obeležava vek košarke kod nas (prva lopta došla u Beograd u oktobru 1923), Košarkaški savez Srbije i Radio-televizija Srbije spremaju jednu zajedničku akciju kojom će čuvati uspomenu na velikana - Nebojšu Popovića.