Partizanov Mane – krilo i čovek bez mane

U Železničkoj koloniji u Zemunu, u „društvu” Cvijićeve, Jakšićeve, Geteove, Slovenske, Partizanske i Slobodana Santrača, od 2019. postoji i Ulica Maneta Bajića, u čast legendarnog desnog krila Partizana i reprezentativca Jugoslavije, rođenog na današnji dan pre 82 godine, u „Nedićevoj” Srbiji i okupiranom Beogradu, osam meseci po nemačkom, šestoaprilskom bombardovanju.

Manojlo, znameniti član „Partizanovih beba”, među besmrtnike upisao se 11. maja 1966. kao „sedmica” crno-belih u finalu Kupa evropskih šampiona protiv Real Madrida (1:2), obeleživši nezaboravnu briselsku noć asistencijom Veliboru Vasoviću za vodeći gol jugoslovenskog prvaka.

Šoškić, Jusufi, Mihajlović, Bečejac, Vasović, Rašović, Bajić, Kovačević, Hasanagić, Galić i Pirmajer – vanvremenski tim Abdulaha Gegića urezan, napamet, u DNK svakog pasioniranog navijača Parnog valjka.

Mane je, kažu, te slavne 1965/66. postao standardan, iako je debitovao još kao 18-godišnjak. Za Partizan je odigrao 208 prvenstvenih utakmica (računajući i prijateljske - 451) i, verovali ili ne, od 1966. do 1968. vezao čak 90, što je najduži niz posle Šoškićevog (92).

Bajić je u crno-belom dresu postigao 102 gola (34 u šampionatu) i osvojio dve titule (1963. i 1965), interesantno – osetivši slast egzekucije u 39. večitom derbiju (11. septembar 1966, 1:1 u Humskoj, izjednačio Džajić) i zadržavši se najduže na Topčiderskom brdu od startera iz briselskog finala (još pet sezona).

Nije bio klasično krilo – često je ulazio i u sredinu, oslobađajući, na taj način, prostor Fahrudinu Jusufiju za begove po desnoj strani – za epitet avangardnog beka.

Partizanov adut za reprezentaciju Jugoslavije upisao je dve utakmice: u porazima od Bugarske u Sofiji 1:6 (6. novembar 1966) i Španije u Barseloni 1:2 (30. april 1969).

Mane je sa 29 godina otišao u inostranstvo i od 1970. do 1972. bio uzdanica Olimpika iz Lila (38 mečeva, četiri pogotka).

Bez fudbala nije mogao, otud, bavio se trenerskim poslom - „punoletstvo” dočekao u Kolubari (1973-1987. i 1989-1993). Između, bio i u Turbini iz Vreoca, u lazarevačkom kraju, pored demonstracije fudbalskog umeća, ostavivši još snažniji utisak sjajnog čoveka i vrsnog pedagoga.

Manojlo – Mane Bajić preminuo je 6. marta 1994. u Beogradu, od posledica saobraćajne nesreće. Sa svega 52 godine, prvi iz generacije za vjeki vjekov upamćene po pohodu na KEŠ 1966, sačekavši, tako, u legendi Velibora Vasovića (2002), Milana Galića (2014), Vladicu Kovačevića (2016), Josipa Pirmajera (2018), Fahrudina Jusufija (2019), Milutina Šoškića (2022), Mustafu Hasanagića (2023)...