Najveći uspeh u skoro stogodišnjoj istoriji Borac je ostvario osvajanjem Mitropa Kupa (Srednjoevropski kup) 1992. godine, najstarijeg evropskog klupskog takmičenja osnovanog 1927.. Banjalučani su u Fođi, prvo na penale pobedili istoimenog domaćina, a potom, isto posle udaraca s bele tačke, i mađarski Vašutaš. Veliki srebrni pehar i danas ukrašava trofejnu salu na Gradskom stadionu.
Crveno-plave je na „čizmi“ tada predvodio makedonski stručnjak Zoran Smileski, ali tu međunarodnu slavu mu je omogućio prethodnik na klupi krajiškog velikana – Vladica Popović! Trener manastirske mirnoće, dubokoumne fudbalske filozofije, efikasni znalac-stvaralac. Pet i po meseci ranije Popović se, u Tokiju, sa Crvenom zvezdom popeo na krov sveta, pobedom protiv čileanskog Kolo Koloa (3:0), šampiona Južne Amerike.
Na klupi beogradskih crveno-belih nasledio je Ljupka Petrovića koji je sa sjajno selektiranom generacijom pokorio Evropu i trijumfovao u Bariju (29. maja 1991), tačno godinu dana pre Borčevog trijumfa u Fođi.
Crvena zvezda i Borac su oduvek imali prijateljske i rodbinske veze, a dokazak Vladice Popovića na klupu Banjalučana u vreme kad je krajiški klub imao sjajnu generaciju igrača. Mnogi su tada, u jugoslovenskom fudbalu, prognozirali da bi Borac mogao da dođe čak i do titule. Nažalost, građanski rat u BiH je učinio svoje.
Malo je poznato u fudbalskoj javnosti da je Vladica Popović (preminuo 10. avgusta 2020. godine od posledica koronavirusa) u sezoni 1990/91. ostvario najveći najbolji plasman Borca u Prvoj ligi Jugoslavije osvajanjem četvrtog mesta! Banjalučani su bili plasirani, u ligi od 19 klubova, na četvrtu poziciju iza šampiona Crvene zvezde, zagrebačkog Dinama i Partizana, a ispred splitskog Hajduka i tako razbili „veliku četvorku“ jugoslovenskog fudbala. Iza sebe su ostavili i nekadašnje šampione Vojvodinu, Sarajevo i Željezničar. Tim rezultatom Borac je izborio pravo nastupa u Mitropa kupu.
Popović je na kormilu nasledio Stanka Špacu Poklepovića, koji se nakon samo jedne sezone na crveno-plavoj klupi preselio na Kipar i preuzeo APOEL. Pre dolaska u Banjaluku nekadašnji reprezentativac Jugoslavije je, u leto 1990. godine, najveći deo trenerske karijere proveo u Južnoj Americi. Radio je u Venecueli i Kolumbiji, predvodeći nekolicinu timova s kojima je uspevao i da osvoja titule državnog prvaka. Osvajanjem četvrtog mesta 1991. nadmašen je prvoligaški rezultat iz sezone 1976/77, kada je Borac, pod vođstvom Momčila Bobija Spasojevića, prvoligašku sezonu završio na šestom mestu.
- Banjaluka i Borac su mi ostali u lepom sećanju, kao i svi navijači, obični građani. Gde god sam boravio svi su bili srdačni i dobronamerni, pričali smo o fudbalu iz svih uglova. Poziv iz Crvene zvezde, koja je moja druga kuća, nisam mogao da odbijem. Koliko god sam se radovao što ću sesti na klupu našeg najboljeg kluba, tada evropskog šampiona, toliko sam bio utučen činjenicom da napuštam jednu divnu sredinu i tim velikih mogućnosti, kakav je tada bio Borac – rekao je Vladica Popović početkom ovog milenijuma u razgovoru s banjalučkim novinarima.
Gde god je radio Popović je, i kao igrač i kao trener, a posebno kao čovek, ostavio dubok i neizbrisiv trag.
DEJAN LUKIĆ GOLGETER U ISTORIJSKOJ SEZONI
Pod komandom Vladice Popovića, za Borac su, u toj istorijskoj prvoligaškoj sezoni, igrali: Anton Jakovljević, Željko Buvač, Stojan Malbašić, Ljubiša Šušić, Franko Bogdan, Milorad Bilbija, Dejan Lukić, Damir Špica, Fuad Šašivarević, Goran Alar, Mario Mataja, Milan Stegnjajić, Milorad Ratković, Vitomir Štavljanin, Admir Šarčević, Zvonko Lipovac, Saša Glavaš, Almir Memić, Tihomir Dragoslavić, Boško Anić, Slobodan Petrović, Veselin Kovačević, Tvrtko Vuković, Marin Galić, Željko Babić, Amir Durgutović, Saša Knežević, Vladica Lemić i Admir Sušić.
Najbolji strelac ekipe bio je Dejan Lukić sa deset golova, a odlično ga je pratio Milorad Ratković, koji je osam puta zatresao mrežu rivala.
Komentar uspešno dodat!
Vaš komentar će biti vidljiv čim ga administrator odobri.
