Crvena zvezda i Olimpijakos su u večeri za nama odigrali 18. bratski derbi u Evroligi, a uoči sinoćnog susreta međusobni skor je minimalnom razlikom favorizovao crveno-bele iz Atine (9:8). Utakmice srpskog i grčkog velikana tradicionalno su praznik za oči svih ljubitelja igre pod obručima, što zbog vrhunske košarke i velike borbe na terenu, što zbog dešavanja na tribinama i posebne konekcije koju imaju navijači dva tima. Naredne godine će simpatizeri klubova iz Beograda i Pireja da proslave četiri decenije zajedničkog navijanja i bratskih veza, koje datiraju iz 1986.
Zanimljivo, porodični odnosi dveju ekipa ne datiraju iz košarkaške dvorane, već da su preuzeti sa fudbalskih terena i iz grotla stadiona gde je neraskidiva konekcija prvobitno i nastala. Crvena zvezda je u sezoni 1986/87. u šesnaestini finala tadašnjeg Kupa šampiona igrala protiv prvaka grčke Panatinaikosa. Crveno-beli su u Beogradu opravdali ulogu favorita i ubedljivo savladali atinske Zelene na Marakani – 3:0. Takvim izdanjem „kupili su” i simpatije pristalica Olimpijakosa, koje su zdušno navijale protiv najvećeg rivala.
Ipak, bio je to lakši deo posla, jer je potom sledilo i pakleno gostovanje na teritoriji jednih od najvatrenijih i najnasilniji navijačkih frakcija u Evropi i svetu. Nesnađena grupa Delija je prvog oktobra 1986. stigla u Atinu kako bi podržala voljeni klub i eventualno proslavila plasman među 16 najboljih ekipa Starog kontinenta.
U hotelu ih je pomalo iznenađujuće dočekao veliki broj grčkih navijača. Ipak, nasuprot očekivanjima, to nisu bili huligani Panatinaikosa koji su tražili probleme, već simpatizeri Olimpijakosa. Oni su „ubici” najvećeg rivala ponudili smeštaj, pomoć oko kretanja gradom, zaštitu, ali i da sa njima odu na utakmicu i zajedničkim snagama navijaju protiv Panatinaikosa.
Pristalice dva kluba su se tada vodile čuvenom izrekom da je neprijatelj mog neprijatelja, moj prijatelj i tako je nastao prvi savez navijačkih grupa, a crveno-bele boje Beograđana i Atinjana su se stopile prvi put.
Uprkos sjajnoj atmosferi i izvanrednoj podršci sopstvenih, ali i navijača Olimpijakosa, Zvezda je poražena – 1:2. Ipak, bilo je i mnogo razloga za slavlje novoformirane crveno-bele porodice, s obzirom na to da su Beograđani ukupnim zbirom – 4:2 obezbedili prolazak u narednu rundu, eliminišući Panatinaikos iz takmičenja.
Od te oktobarske noći na stadionu „Apostolos Nikolaidis” traju i bratski odnosi dva velikana, a proširili su se i na druge sportove u kojima klubovi imaju sekcije, od kojih je košarkaška povezanost svakako najznačajnija.
Upravo iz tih razloga su na mečevima u Beogradskoj areni i Dvorani mira i prijateljstva rezultati često u drugom planu, a vladaju dobra zabava, zajedničko navijanje, prisni odnosi igrača na terenu i bratska ljubav.
ONI SU BILI CRVENO-BELI HEROJI
Sastav koji je 1986. izbacio Panatinaikos iz Kupa šampiona činili su: Davidović, Krdžević, Vorotović, Đurović, Elsner, Janković, Milojević, Đurovski, Mušemić, Cvetković i Stojković. Heroj prolaska, uprkos porazu, bio je Borislav Cvetković koji je kasnim golom, u 89. minutu savladao golmana Panatinaikosa, Minou i tako otklonio sve dileme oko prolaska u naredni krug, usput pokrenuvši i veliko slavlje na tribinama navijača Crvene zvezde i Olimpijakosa.
NAVIJAČI KAO DUŠA, IGRAČI KAO TELO
Pored navijačke ljubavi dveju legendarnih frakcija, Crvenu zvezdu i Olimpijakos vežu i brojni igrači koji su na grudima ponosno nosili crveno-bele boje oba kluba.
Neki od najpoznatijih srpskoj javnosti i najatraktivnijih su svakako Miloš Teodosić, Pero Antić, Filip Petrušev, Sofoklis Skorcanitis, poznat još i kao Bejbi Šek, Marko Kešelj ili Dragan Tarlać…
Pored igračkog kadra velikane iz Pireja i Beograda vežu i dva velika trenerska imena, koja su vodila oba tima – Dragan Šakota, kao i doskorašnji trener crveno-belih sa Malog Kalemegdana, Janis Sferopulos.
Komentar uspešno dodat!
Vaš komentar će biti vidljiv čim ga administrator odobri.
